سیروس گرجستانی و بغضی که سال‌ها با او ماند...
سیروس گرجستانی، هنرمندی مردمی و چهره‌ای فراموش‌نشدنی در تاریخ تلویزیون و سینمای ایران، نه‌فقط با نقش‌های طنز، بلکه با زندگی‌اش نیز در دل مردم جا داشت. اما در پس لبخندهایی که سال‌ها بر لب مخاطبان نشاند، سیروس گرجستانی خاطره‌ای تلخ و غمی بزرگ را در دل خود پنهان کرده بود؛ غمی که هرگز از ذهنش پاک نشد و تا پایان عمر با او ماند.سیروس گرجستانی در یکی از مصاحبه‌های کمتر دیده‌شده‌اش، از این خاطره تلخ پرده برداشت؛ خاطره‌ای که به گفته خودش، سنگین‌ترین بار عاطفی زندگی‌اش بوده است. او گفت: «هیچ‌وقت اون روز رو فراموش نمی‌کنم. روزی که نتونستم کنار یکی از عزیزترین‌هام باشم... بازی داشتم، ضبط برنامه بود، ولی دلم اون‌جا نبود... و اون عزیز رفت، بی‌خداحافظی.» این جمله کوتاه، اما پر از درد، واقعیت عمیق‌تری از زندگی سیروس گرجستانی را نمایان می‌کرد؛ واقعیتی که نشان می‌داد پشت چهره همیشه خندان او، چقدر رنج پنهان بوده.سیروس گرجستانی با وجود تمام موفقیت‌های هنری، همیشه انسانی خاکی، متواضع و پر از احساس باقی ماند. او بارها در گفت‌وگوهایش از عشق به خانواده، دلتنگی برای گذشته و حسرت‌هایی گفت که بخشی از وجودش شده بودند. در همین مصاحبه بود که سیروس گرجستانی اعتراف کرد از اینکه گاهی کار و شهرت، او را از لحظات واقعی زندگی دور کرده، عمیقاً رنج می‌برد.خاطره‌ای که سیروس گرجستانی از آن صحبت کرد، نه فقط یک حادثه شخصی، بلکه بازتابی از فشاری است که بسیاری از هنرمندان تحمل می‌کنند؛ فشاری میان وظیفه و احساس، میان شهرت و تنهایی. سیروس گرجستانی با صداقت بی‌نظیرش، دل مردم را به‌دست آورد؛ و با بیان دردهایش، نشان داد که حتی بزرگ‌ترین چهره‌ها هم دردهایی دارند که دیده نمی‌شوند.امروز که دیگر سیروس گرجستانی در میان ما نیست، یاد آن خاطره تلخ و غم بزرگ، به شکلی دیگر در دل دوست‌دارانش زنده است. مردی که با نقش‌های طنزش مردم را خنداند، اما در خلوتش اشک‌هایی داشت که کمتر کسی آن‌ها را دید. سیروس گرجستانی فقط یک بازیگر نبود؛ او نماد نسلی بود که با تمام دردها و شادی‌ها، با مردم زندگی کرد، و با خاطراتی تلخ و شیرین، جاودانه شد.