اعتماد به نفس زیاد الیکا عبدالرزاقی در برخوردهای اجتماعی و انتقاد
الیکا عبدالرزاقی بازیگر شناخته‌شده ایرانی است که در ۱۸ مرداد ۱۳۵۸ در رامسر متولد شد. او فعالیت هنری خود را از سال ۱۳۷۷ با بازی در سریال «گم‌شده» آغاز کرد و در سال ۱۳۸۹ با نقش‌آفرینی در سریال «قهوه تلخ» به کارگردانی مهران مدیری به شهرت رسید. در این سریال، او نقش «فخرالتاج» را ایفا کرد و برای این نقش، تندیس حافظ بهترین بازیگر زن کمدی را در سال ۱۳۹۰ دریافت کرد. او در سال ۱۳۹۲ با امین زندگانی، بازیگر سینما و تلویزیون، ازدواج کرد. آشنایی آنها از طریق همکاری در یک تله‌فیلم آغاز شد و پس از مدتی به ازدواج منجر شد. این زوج هنری در کنار فعالیت‌های هنری، به تازگی مرکز زیبایی خود را نیز افتتاح کرده‌اند.
الیکا عبدالرزاقی این روزها، اجرایی آهنگین از تراژیک‌ترین نمایشنامه ویلیام شکسپیر؛ «شاه لیر» را روی صحنه سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر برده است. با او به بهانه اجرای این نمایش در کافه‌خبر خبرگزاری خبرآنلاین به گفت‌وگو نشستیم. عبدالرزاقی در کنار صحبت از اجرای آهنگین «لیر شاه» از موضوعاتی دیگر نیز صحبت کرد.
عبدالرزاقی همان‌طور که خودش اشاره می‌کند حتی تلخ‌ترین اتفاقات زندگی‌اش را هم کمیک تعریف می‌کند. ضمن این که در این بین ترسی هم از خودافشاگری ندارد. از او پرسیدیم هیچ‌وقت از این که ویترین خودش را شکانده، پشیمان شده است یا خیر؟ و او چنین پاسخ داد: «من ویترینی نمی‌بینم و از ابتدا همین‌طور بوده‌ام. من در زندگی شخصی‌ام، در خیابان و... همین شکلی هستم که الان می‌بینید. شما فقط وقتی می‌توانید وجه دیگری از من ببینید که مشغول کارم. کسانی که در موسسه سینمایی ما ثبت‌نام می‌کنند تصور اولیه‌شان از من این است که مثلا برویم سر کلاس الیکا عبدالرزاقی بخندیم. در حالی که با وجه دیگری مواجه می‌شوند، وجهی بسیار جدی که وقتی مشغول کار است نمی‌تواند در مورد هیچ چیزی کوتاه بیاید. ضمن این که حتی اگر ویترینی وجود داشته باشد، من ابایی از شکسته شدن آن ندارم و اتفاقا شکسته شدنش را حاصل تلاش‌هایی آرام‌آرام برای نزدیک شدن به نشان دادن آن‌چه در جهان واقعی وجود دارد می‌دانم.
من معمولا در برخوردهای اجتماعی خیلی برایم پیش می‌آید که دوستان صمیمی و عزیزی را در جشنواره از دور می‌بینم با ذوق دست تکان می‌دهم و سلام می‌دهم ولی آنها خشک و رسمی سلام می‌کنند. حق هم دارند در این فضاها ممکن است جایی دوربین رویت باشد. اما من همیشه کار خودم را می‌کنم. همه ممکن است مانند من نباشند و برنتابند که خانمی قهقهه بزند یا موقعی که حرف می‌زند چهره‌اش را کج‌وکوله کند. من کامنت‌هایی می‌گیرم که در آنها نوشته شده است وای تو چقدر اعتماد به‌نفس داری! یا برو زیر چشمت را درست کن! یا نخند! اما به این اصلاً اهمیت نمی‌دهم. زمانی هولناک بود که دختر بخندد چه برسد بلندبلند بخندد. الان خیلی عادی شده است و ممکن است بگویند لوس یا جلف است اما فضا باز شده است. ما به‌تدریج در تلویزیون جلو رفته‌ایم و راه‌مان را باز کرده‌ایم که خیلی چیزها امروز عادی شود.»
